Ireneusz Kłos

W czasie swojej kariery sportowej, Kłos występował na pozycji rozgrywającego. Jego osiągnięcia sportowe obejmują trzykrotne zdobycie tytułu wicemistrza Europy w latach 1979, 1981 oraz 1983, a także uczestnictwo w trzech finałach Mistrzostw Świata. Łącznie, Kłos reprezentował Polskę w 337 meczach w latach 1978–1987.

W trakcie swojej kariery klubowej, Kłos był zawodnikiem takich drużyn jak: SZS-AZS Gorzów Wielkopolski, Gwardia Wrocław (1977–1989, 1995–1996, 2000–2001), Las Palmas (1989–1991, 1994–1995), AS Grenoble (1991–1993), CS Bertrange (1993–1994) oraz AZS Częstochowa (1997–1999).

W szczególności wyróżniał się jako kluczowy gracz Gwardii Wrocław w sezonie 1979/1980, co przyniosło mu dużą renomę w polskim sporcie. Kłos miał być również znaczącą postacią na Igrzyskach Olimpijskich w Moskwie w 1980 roku. Niestety, tuż przed rozpoczęciem zawodów, zmagał się z poważnymi problemami zdrowotnymi, które objawiały się drętwieniem i sinieniem palców. Lekarze nie potrafili zdiagnozować jego dolegliwości, a leki sprowadzone z Europy Zachodniej nie przyniosły ulgi.

W obliczu tak ciężkiej sytuacji, Kłos spędził igrzyska w szpitalu, co groziło zakończeniem jego kariery w tak młodym wieku. Po długiej przerwie w treningach, udana była dopiero interwencja felczera, który pomógł zawodnikowi poprzez zastrzyk wykonany podczas obozu w Lądku-Zdroju.

Po zakończeniu kariery na parkiecie, Kłos zajął się trenowaniem, a w latach 2006–2007 pełnił funkcję trenera żeńskiej reprezentacji Polski w piłce siatkowej. Za swoje zasługi w promowaniu polskiego sportu został uhonorowany Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski decyzją Prezydenta RP z 22 listopada 2005 roku.